Hani hepimiz komÅŸuyuz bu yalan dünya da.Kimimz kimimizle hısım akraba,kimimiz eÅŸ dost,hatta kimimiz düÅŸman olanlarımız var.Yani biz insanlarda her türlü yaÅŸam birliÄŸi içinde yaÅŸar gideriz. Ve bir gün eceli bulan vadesi gelen aramızdan göçer gider.Bir zaman sonra da unutulur gider.
   Åžair ne demiÅŸ, "Ä°nsan unutmam sanır,unutulur unutulur.-Aynı hale o da varır,unutulur unutulur".
  Ä°ÅŸte o zaman anlarız insanlığın deÄŸerini veya önemini.Oysa ki saÄŸ iken, yaÅŸarken,birbirimizi sever sayarız.Onu yere yama koymayız. Bazen birbirimizi kırar   hor görürüz.Çekemeyiz, muhanet deyip örseleriz kınarız. Aramızdan çıkıp gitmesini dahi isteriz.
  Pekiyi bu kadar istememekliÄŸin nedenini hiç düÅŸündük mü acaba?.Belki evet belki hayır.Ama ÅŸunu beyan edeyim ki bir toplumda istenmiyorsak o topluma da hor kalıyorsak,inanıyorum bizim kendi tutumumuzdan kendi ÅŸahsiyetimiz -dendir sayıyorum.
  Sanıyorum hiç bir insan bir baÅŸkasının çekememzliÄŸini istememzliÄŸini istemez. Ama biz kendimiz,kendimiz horsundurursak,çevremizdekileri gücendirirsek  elbet  bu toplumda bir nevi diken oluruz.
  Ä°nsanların bazen bilerek bazen bilmeyerek bazen istemiyerek bazende bile bile toplumda gocunur hale gelir.Gerçi dünya halleri bin bir türlü,ama benim burada deÄŸinmek istediÄŸim konu olmayacak bir hali yaÅŸamak.Konu komÅŸu-- larca kıyaslanmak.
   Her insanın bir huyu bir tihniyeti bir kabileyeti bir hoÅŸ görüÅŸü saydığı tutumu  vardır. Ä°nsan bunları yaÅŸarken kendini mutlu huzurlu sanacağından eminim. Ama bu kiÅŸi için bu yaÅŸam dahilane bir hal olsa gerek.Zira bir insan yedisinde ne ise yetmiÅŸinde de odur derler.Çok doÄŸru bir söz.
                                                                                              ---------------------
   Bizim mahallenin taa gençlik yıllarından beri tanıdığımız Ayser  vardı. Önceleri aynı yaşıtta olduÄŸumuzdan kardeÅŸ bacı der geçerdik.Zaman geçtik-çe  yaÅŸlandıkça bazen abla bazen yenge,o günün durumuna göre hareket ederiz. Bu Ayser hanım Allah'ın izni Peygamberimiz sünneti saniyesiyle bir baÅŸka köylü bir gençle evlenip aramızdan  ayrılıp gitmiÅŸti.
   Bu ayrılıklar Allah'hımızın  veya  doÄŸamızın bir adeleti bir kanunu olsa gerekti.Her buluÄŸ çağına eriÅŸen kendini bilen erkek veya bayan muhakkak birilerine yar olunuyordu.
   Ä°ÅŸte bizim Ayser ablamız da böyle bir niyetle evlenmiÅŸ aramızdan ayrılmıştı.ama kader yıllar sonra bizi aynı mahallede komÅŸu etmiÅŸti.
   Ä°yi bir abla iyi bir dost iyi bir  komÅŸuydu.bir çok kereler bizlere uÄŸrar hal hatır ederdi.bizde dilimizin döndüÄŸünce gönlümüzün çektiÄŸince izzeti ikramda bulunurken de saygı da sevgide hürmette kusur etmemeye çalışırdık.
  Ayser ablamızın dili hoÅŸ sözleri tatlı gönlü çoÅŸkun biriydi.Gel velakin bir huyu vardı k, bu huyunu hiç kimse sevmezdi.Zira her giridÄŸi evden hiç bir zaman eli boÅŸ çıkmazdı.O gidiÅŸ esnasında gözüne ne iliÅŸirse,muhakkak bir bahane bulup,gözüne iliÅŸtiÄŸini eline dakar götürürdü.ÇoÄŸunlukta da hiç birimiz,
--  Ayser abla o aldığın ÅŸey bize lazım diyemezdik.Dersek bile muhakkak bir bahane bulup basit sözlerle eline dakar giderdi.Mesela  terkos sularının kesileceÄŸi zamanı düÅŸünen hanımım bir iki ÅŸiÅŸe büyük su  ÅŸiÅŸesi doldurup, kulvarda bir köÅŸeye koymuÅŸtu. O günde bu suyu Ayser ablamız görmüÅŸ.Eline daktığı gibi,
--  Bu suyu  ben ÅŸifa niyetiyle içeçeÄŸim, deyip bize laf bırakmadan  su ÅŸiÅŸesini alıp gitti.
                                                                                                       28-08-2016